Vanaf Zelhem loop ik dus door naar Braamt. Zelhem, het voormalige esdorp raakte in WO II zwaar beschadigd. De 15e eeuwse Lambertikerk werd na de oorlog meteen herbouwd.
Opvallend zijn de vele heksen in het dorp. Het blijkt om Smoks Hanne te gaan, de heks van Zelhem, een legende. Ongeveer 150 jaar geleden was er een vrouw die op heel grote klompen liep. Daardoor klotste (“smokste”) ze. Deze vrouw bezat bovennatuurlijke gaven. Veel mensen kwamen bij haar om raad. Soms vloog ze op haar bezem over het dorp. Eens verloor ze daarbij haar klomp. Deze klomp viel door de spits van de kerktoren. Nu nog vliegt ze af en toe over de kerk. Heel soms kun je dan zien dat haar klomp de torenspits raakt…. Het is niet voor iedereen duidelijk hoe ze in Zelhem terecht is gekomen. Vanuit ‘het grijze verleden’ is haar verhaal steeds mondeling doorverteld tot het moment, dat de in Zelhem geboren en getogen onderwijzer G.J. Klokman het in het jaar 1917 aan papier toevertrouwde. Zijn verhaal met de titel ‘Wat d’n olden doodgraver mie vertelde’ werd in de 70’er jaren in dichtvorm gezet door Hendrik Buunk. (bron facebook)
Via landweggetjes kom je langs de een vervallen hoge silo, die niet echt in deze omgeving lijkt te passen.
Kort daarna loop je via een voetpad langs oude houtwal, die bij de laatste ruilverkaveling bijna was verdwenen, als de buurtbewoners in 2000 niet in actie waren gekomen. Hoge natuurwaarde, 137 wilde plantensoorten, vegetatie uit de tijd dat dit nog een drassig veengebied was, met onder meer struiken dopheide.
Vanaf de Nijmansweg loopt je via Brunsveld het landgoed Slangenburg in. Een flink deel van dit landgoed bestaat uit landbouwgrond. Het kasteel en landgoed dateren uit de late Middeleeuwen.
Kort daarna ga je via een smal bomenlaantje en via 2 klaphekjes een stukje land over. Op dat land lopen wat koeien. Toen ik bij het eerste klaphekje aankwam stonden daar wat wandelaars. Toen ik vroeg wat er aan de hand was, zei één van de wandelaars dat ze van de koe niet verder mochten. De koe stond midden op het pad, en een ieder die het kaphekje opende kon een boze blik en een dreigement krijgen in de vorm van een duw met de kop. Aangezien niemand zin had om een duw van de horens te krijgen gingen we in overleg. Toch doorlopen op eigen risico? Blijven wachten tot de koe er genoeg van had? Of een aantal km omlopen? Terwijl we aan het overleggen waren kwam er een mevrouw met heel erg klein hondje aanlopen, het kleine hondje blafte een keer tegen de koe, deze was er erg van onder de indruk en nam de benen. Het deed me denken aan het verhaal van de olifant en de muis.
De route gaat verder via natuurpark De Koekoendaal, en kruist de in 1885 geopende spoorlijn Doetinchem – Winterswijk.
Over De Oude IJssel en langs het Waalse Water bereik ik Braamt.
